شکر و کاش

من شایسته‌ی این همه لطف خدا نبودم. شایسته‌ی این همه احساس خوش‌بختی و خوش‌حالی و شادمانی نبودم. قدر همه‌ی این لحظه‌ها را ... کاش بدانم.

شکرگزاری، و البته نهایت شکرگزاری، با کاش گفتن و آرزوی دور و دراز کردن و حتی آرزوی بی‌رسیدن کردن نمی‌خواند، اما آدم بودن یعنی همین. و متوسط بودن یعنی همین.

هم شکر می‌گویم و هم کاش. شکر. کاش. شکر که همین اندازه و همین چند ساعت در بهشت بودم. و کاش همیشگی بود. و کاش مال من بودی.