به همینشم راضی باش

خیلی دردناک می‌شود. از یک طرف می‌خواهی هر جور شده نزدیکش بشوی و خودت را بهش بچسبانی و هی این پرچم را بالا و پایین کنی که تو رو خدا منُ هم ببین و من همین‌جام و غیره، از یک طرف هم باید -به قول حامد- سنگین‌باوقار باشی و نگذاری کسی متوجه بشود چه خبر شده و چه خبر است و غیره. خیلی تلاش می‌کنم نگویم اینا و بگویم غیره!

حالا فکر کن بعد از کلی وقت فرصتی پیش می‌آید و چند قدمی فاصله داری و باید تحرکی انجام بدهی تا نیم‌نگاهی هم حتی اگر شده بهت بکند، اما مانده‌ای آن وسط که خدا خودت یه کاریش بکن دیگه. نه می‌خواهی خودت را مثل اجل معلق بیندازی وسط صحبت کردنش با -مثلا- یک نفر دیگر، و نه می‌خواهی این فرصت را از دست بدهی. ولی تجربه ثابت کرده تنها چیزی که دستت را می‌گیرد، همین است که می‌توانی بنشینی و تماشا کنی! همین هم زیادت است.

دوشنبه 24 آبان 89