قهوه و رفقاش

باور کن ادا در نمی‌آورم. نمی‌توانم بخورم. حالم به هم می‌خورد حتی. آدم چیزی می‌خورد که بخواهد؛ که دل‌کش باشد؛ که کشیده بشوی سمتش. شیر نمی‌توانم بخورم. دل‌درد می‌گیرم. با این حال هر چند وقت یک بار دوباره امتحان می‌کنم. دوباره می‌خورم شاید فرجی شده باشد و دل‌درد نگیرم و خوشم بیاید ازش. خوب نیست از نعمتی به خوبی شیر محروم باشم.
شیر که می‌خورم دلم درد می‌گیرد. اما قهوه و نسکافه و کاپوچینو و این‌جور چیزها را که می‌خورم دل‌درد نمی‌گیرم. دل‌درد نمی‌گیرم اما دوست‌شان هم ندارم. نمی‌دونم چرا. هر چند وقت یک بار پیش می‌آید و می‌خورم به این امید که ازشان خوشم بیاید و گاو پیشانی سفید نباشم که بگویم من این را نمی‌خورم و آن را نمی‌خورم و اینها، اما فایده ندارد.
آن اوایل که با دلستر آشنا شده بودم، نمی‌توانستم بخورم. به اصرار دوستان چند بار امتحان کردم تا خوردم و معتادش شدم. اما قهوه و رفقایش را هر چه امتحان می‌کنم به دلم نمی‌نشیند. نمی‌فهمم داستان از چه قرار است.