شادی

بعضی چیزها را نباید خرید. نباید پول داد برایش. نه که ارزشش را نداشته باشند و به کار نیایند و حقیر باشند و خریدن‌شان اسراف باشد؛ نه. بعضی چیزها چنان عزیزند که تنها باید هدیه گرفت. کسر شأن‌شان است خریده شدن.
خیلی وقت است کتاب «دوست داشتم کسی جایی منتظرم باشد» را فراوان می‌بینم. خود کتاب را از نزدیک دیده بودم. نقل قول‌های فراوانی ازش دیده و شنیده بودم. از آن کتاب‌هایی بود که دوست داشتم داشته باشم و بخوانم و لای کتاب‌های دوست‌داشتنی‌ام باشد و هر چند وقت یک بار برش دارم و ورق بزنم و چشم بدوزم به‌ش و چند سطری ازش بخوانم و بگذارم سر جایش.
همین چند روز پیش از یک دوست عزیز هدیه‌اش گرفتم. لحظهٔ خوشی بود. حس خوبی است که کتابی را دوست داشته باشی و هیچ‌کس هم نداند و به هیچ‌کس هم نگفته باشی و یهو کسی بیاید و بهت هدیه بدهد. چه شادی‌ای بیش از این؟