unfriend

تعجب نکردم از اینکه دیدم ده ماه است پدر شده. از اینکه کنار صفحه فیسبوک‌اش می‌شد دید که ده ماه است بچه‌دار شده. تعجبی نداشت. اما این خبری که می‌توانست خوب باشد، برای من آزاردهنده بود. انگار که زخمی تازه شود. انگار که کودکی ساعت‌ها گریه کرده باشد و بالاخره گریه‌اش بند آمده باشد و به اشاره‌ای یا به پریدن کلاغی باز به گریه افتاده باشد. حالا تو بگو حتی پس از چهار سال؟ چه فرقی می‌کند.
چهار سال از آخرین تماس تلفنی‌مان گذشته. اگر درست یادم مانده باشد البته. حتی هنوز یادم هست که کجا بودم. خبر داشتم که ازدواج کرده. اما بهم نگفته بود. نخواستم به روش بیاورم که می‌دانم. پرسیدم ازش که ازدواج نکرده‌ای؟ یا شاید پرسیده باشم کی ازدواج می‌کنی؟ و او گفت نه یا معلوم نیست. کاش این یکی را نمی‌گفت. کاش نمی‌گفت که فکر کردی بی‌خبرت می‌ذارم اگه ازدواج کنم؟ شاید هم بلد نبود بحث را عوض کند. چه می‌دانم.
هنوز به من خبر نداده که ازدواج کرده. آمده توی فیسبوک پیدایم کرده. سلام کرده. آمده که دوستی آن روزها را زنده کند. و من حس خوبی داشتم. چرا باید حس بدی می‌داشتم از دیدن یک دوست خوب چند سال پیش؟ حس خوب اما تا همان لحظه‌ای بود که دیدم کنار صفحه‌اش نوشته شده ده ماه است بچه دارد. من الان کینه‌ای‌ام؟ نه جدی. سوال دارم می‌کنم. اگه بگم از همون لحظه دنبال لینک لغو دوستی گشتم. منی که حتی نمی‌دانستم در فیسبوک چطور می‌شود دوستی با کسی را کنار نهاد. لینک آن‌فرند را پیدا کردم و تمام.