یک شب شاد

خیالی نبود اگر به خودم حق می‌دادم؛ به خودم حق می‌دادم که شاد نباشم و دلم گرفته باشد. خیالی نبود اگر می‌توانستم با خودم بگویم شاد باشم که چی؟ اما وقتی بهانه هست و دلیل هست و باز شاد نیستم و غمگینم و معلوم نیست باز چه‌م شده، باید اینجا بنشینم و ساکت باشم و هیچ و هیچ و هیچ.

کاش فقط همین اندازه بود. باید شاد می‌بودم و با شادی خودم بهانهٔ‌ شادی دیگران هم می‌شدم. حالا نه که فکر کنی هزار نفر منتظر شادی من نشسته‌اند تا بهانه‌ای برای شادی داشته باشند، اما دلم نمی‌خواستی کسی پیامک بدهد و ولادت امام هشتم را تبریک بگوید و من نتوانم حتی جواب بدهم به‌ش.

فعلا مسئلهٔ امشبم همین است و مطمئنا هیچ کاری نمی‌توانم بکنم جز اینکه بنشینم اینجا و چیز بخوانم و بعد هم بخوابم و شاید هم توانستم قدمی بزنم مثلا.

دوشنبه 26 مهر 89

سلام از ماست

این نوشته باید فارسی باشد تا من راحت‌تر بتوانم قالب بهتری انتخاب کنم. «بهتر» را اول «به‌تر» نوشتم، بعد با خودم گفتم قرار است اینجا مثل آدم بنویسی و هی جدانویسی نکنی. بعد درست‌اش کردم. حالا نمی‌دانم بنویسم «درست‌اش» یا درستش. فکر می‌کنم همین «درست‌اش» زیباتر و روان‌تر باشد.
انتخاب قالب و به اول راه رساندن یک وبلاگ هم خودش کلی مکافات دارد. کلی هم باید بین قالب‌ها بگردی و دیوانه بشوی و هی بگویی این چطوره و اون چطوره و آخرش هم معلوم نیست چیز دندان‌گیری پیدا کنی. حالا انگار چقدر این قالب مهم است. هیچ.
فعلا همین اندازه محض امتحان کافی است. شاید حذف کردم این نوشته را اصلا. منظورم همان برداشتن تیک نمایش است. وگرنه ما که عُرضهٔ حذف نداشته‌ایم هیچ‌وقت.