دوم‌شخص به مثابه اول‌شخص

از آن توهم‌هایی است که بالاخره یک روز ویران می‌شود. از آن توهم‌هایی که هیچ‌گاه به ثریا نمی‌رسد. از آنها که لرزش پیش از ویرانی را از همان اول هم نشان می‌دهند.

توهم کرده‌ای پیش چشمش نقش و نگاری داری، کسی هستی، چیزی هستی، اما نیستی. نیستی و گمان می‌کنی هستی و او هم شاید نمی‌خواهد به روی خودش بیاورد. اما مگر چقدر می‌شود کسی را تاب آورد که چیزی نیست اما فکر می‌کند هست؟

بیچاره او که فکر می‌کنی پیش چشمش عددی هستی و نیستی. ببین چقدر باید زجر بکشد و حوصله کند و دم بر نیاورد و تحمل کند تا بتواند بهت بفهماند از این خبرها هم نیست و برو خدا روزی‌ات را جای دیگری بدهد و غیره.

جمعه چهارده آبان 89

دربارهٔ پریروز

در صد سال اخیر شاید هیچ رخدادی به تلخی و سیاهی چنگ زدن به سرزمین مردم فلسطین نباشد. جنگ‌های جهانی گرچه میلیون‌ها نفر را به نابودی کشاند و بسیاری منابع انسانی و اقتصادی را از میان برد، اما مردم دنیا پایان یک‌یک‌شان را هر ساله جشن می‌گیرند.

پریروز دوم نوامبر بود. دوم نوامبر 1917، وزیر خارجه انگلیس نامه‌ای به فدراسیون صهیونیزم نوشت و وعدهٔ «تاسیس یک موطن ملی برای مردم یهود» را به سازمان جهانی صهیونیزم داد. نامه‌ای که گرچه در آن تاکید شده بود «هیچ اقدامی نباید به زیان حقوق مدنی و مذهبی جوامع غیریهودی موجود در فلسطین [...] صورت گیرد»، اما شد آنچه شد.

این نامه بعدها به نام وزیر خارجه بریتانیا، اعلامیهٔ بالفور خوانده شد.

چقدر جدی شد! تلخ‌تر از این داریم توی صد سال اخیر؟

پنج‌شنبه سیزده آبان 89

پروژه نابودی تفاله‌ها

تفاله‌های چای حتی روی در قوری هم بود. باید می‌شستمش. خواستم بگیرم زیر آب تا تفاله‌ها بروند پی کارشان. کار درستی نبود. چون کل سینک را کثیف می‌کردند و جمع کردنشان هم زحمت اضافه بود.

ظرف پلاستیکی که معمولا پذیرای تفاله‌هاست را گذاشتم زیر شیر. آب را که می‌خواستم باز کنم، یادم آمد که دفعه‌های پیش که همین کار را کرده بودم، تفاله‌ها به محض برخورد با آب پرت شده بودند این طرف و آن طرف و همه جا بودند جز داخل ظرف تفاله‌ها.

انگشت‌های دستم را گرفتم زیر آب. آب از لای انگشت‌هایم می‌ریخت روی در قوری، و تفاله‌ها آرام و بی‌آنکه پرت بشوند، می‌رفتند در ظرف تفاله‌ها.

سه‌شنبه 27 مهر 89