توت خونه‌یْ دی‌با

سرخ که باشد بهش می‌گویند شاتوت؟ یا شاه‌توت؟ به هر حال من بهش می‌گویم توت. توت‌ها را که نگاه کردم، یاد توت خانهٔ خودمان نیفتادم. اصلا یادم نیست توی خانه خودمان درخت توت داشتیم یا نه. البته الان می‌دانم که داریم. ولی این جوان است و تازه‌وارد. یادم نیست مثلا ده سال پیش توت داشتیم یا نه؛ یا اگر داشتیم کجای خانه‌مان بود. آن پشت بین درخت‌های لیمو و نخل یا توی باغچه. نمی‌دانم.
توت‌ها را که نگاه کردم، یاد توت خانهٔ دی‌با افتادم. دی را مثل دی ماه بخوان. دی یعنی مادر، با یعنی پدر. دی‌با یعنی مادر پدر. دی‌با سال 79 رفت، اما هنوز آن خانه توی ذهن من به نام اوست. هنوز وقتی داریم حرف می‌زنیم، به جای اینکه بگویم خانهٔ «باپیر» از دهنم در می‌رود خانهٔ «دی‌با». باپیر یعنی پدر پدر. بله. یاد توت خانهٔ دی‌با افتادم.
یا خودمان توت نداشتیم، یا اگر داشتیم چندان سیرمان نمی‌کرد و چندان به دلمان مزه نمی‌داد. همیشه منتظر بودیم وقت خوردن توت خانهٔ دی‌با برسد و وقتی می‌رویم آنجا، حساب توت را برسیم و حتی با خودمان خانه هم ببریم. مثل کُنارهای خانهٔ دی‌خالو. من البته کُنار نمی‌خورم و آن‌وقت‌ها کمتر می‌خوردم اما اگه بدونی چه ابهتی داشت اون کُنار. نصف خونهٔ به اون بزرگی رو گرفته بود و برگا و کُناراش هر جا می‌رفتی ریخته بود، اما هیشکی جرأت نداشت به باخالو بگه این شاخه‌هاشُ اجازه بدید ببُریم.
توت. توت خیلی خوبه. مخصوصا توت سرخ. وگرنه توت سفید که همین یک متری هست. گرچه هنوز نرسیده. آن روز که «جم» بودم و کاری نداشتم و یک ساعتی تا اذان ظهر مانده بود، رفتم سمت قبرستان. بی‌هدف و آرام. هوا خوب بود. البته هوای خوب فروردین در یک شهر جنوبی در استان بوشهر، یعنی آفتاب آنقدر تندی نکند که بشود دانه‌های عرق را روی صورتت حس کنی. قبرستانی که من به یاد داشتم، یک زمین کوچک آزاد بود، اما آن روز دیدم هر تکه از قبرستان را دیوارکشی کرده‌اند و از وسطش هم یک خیابان دراز گذشته. توی هر کدام از این خانه‌های قبرستان شده، چند درخت توت بود. چند تایی خوردم اما وقت نبود. باید برمی‌گشتم. نشد به وصال توت برسم بعد از سال‌ها.
خیلی حرف زدم. دست مادرم درد نکند که توت برایم فرستاد و این همه خاطره زنده کرد و خالق ابتدایی این کلمه‌ها شد. این را هم بگویم و تمام. عنوان نوشته را اشتباه خواندی. واضح است که منظورم توت و دی‌با نیست؛ خونه‌یْ را باید بخوانی khonei و نه khoonei؛ گرچه آن ضمهٔ بعد از خ باید کمی کشیده بشود.

بای بای اونجا

به همین راحتی نیست. با خودم گفتم دیگر آنجا نمی‌نویسم. تا وقتی هم چیز تازه‌ای آنجا دیده نشود، یعنی هیچ کلمهٔ تازه‌ای ننوشته‌ام. اما این آخر بازی نیست. به همین راحتی نیست که قصد کنی ننویسی و همه چیز تمام بشود. روزی نیست که هوس کنم بروم سراغش و باز بنویسم. روزی نیست حسرت بخورم و روزی نیست که با خودم نگویم حماقت کردی.
چند روزی بود تصمیم گرفته بودم باز بنویسم. تصمیم گرفته بودم برگردم و از نو شروع کنم. آرام و رام بنویسم و بهانه به چنگ کسی نیندازم و سرم به کار خودم گرم باشد. حس کسی را داشتم که پیراهنی را ماه‌هاست از تن به در کرده و نپوشیده. پیراهن چروکیده، نامرتب و غریب شده است. حتی فراموش کرده‌ام آن روزها که این پیراهن را به تن می‌کردم چگونه بودم.
بگذریم. اینجا می‌خواهم در پیشگاه شما قول بدهم که دیگر هوس بازگشت به آنجا نکنم. آن پیراهن برای همیشه در کمد خواهد ماند. برای همیشه دوستش خواهم داشت اما هیچگاه به تن نخواهم کرد. بای بای دودینگ‌هاوس دات کام.

قهوه و رفقاش

باور کن ادا در نمی‌آورم. نمی‌توانم بخورم. حالم به هم می‌خورد حتی. آدم چیزی می‌خورد که بخواهد؛ که دل‌کش باشد؛ که کشیده بشوی سمتش. شیر نمی‌توانم بخورم. دل‌درد می‌گیرم. با این حال هر چند وقت یک بار دوباره امتحان می‌کنم. دوباره می‌خورم شاید فرجی شده باشد و دل‌درد نگیرم و خوشم بیاید ازش. خوب نیست از نعمتی به خوبی شیر محروم باشم.
شیر که می‌خورم دلم درد می‌گیرد. اما قهوه و نسکافه و کاپوچینو و این‌جور چیزها را که می‌خورم دل‌درد نمی‌گیرم. دل‌درد نمی‌گیرم اما دوست‌شان هم ندارم. نمی‌دونم چرا. هر چند وقت یک بار پیش می‌آید و می‌خورم به این امید که ازشان خوشم بیاید و گاو پیشانی سفید نباشم که بگویم من این را نمی‌خورم و آن را نمی‌خورم و اینها، اما فایده ندارد.
آن اوایل که با دلستر آشنا شده بودم، نمی‌توانستم بخورم. به اصرار دوستان چند بار امتحان کردم تا خوردم و معتادش شدم. اما قهوه و رفقایش را هر چه امتحان می‌کنم به دلم نمی‌نشیند. نمی‌فهمم داستان از چه قرار است.

امانت مردم

باید اعتراف کنم وقتی افتخار نوشتن در دل‌نها نصیبم شد بسیار خوشحال بودم از این که مورد اعتماد نویسنده این وبلاگ قرار گرفتم که می‌دانم چقدر نسبت به وبلاگشان حساس هستند و چقدر مهر این وبلاگ در دلشان است. به هر حال قصد داشتم برای روز اول عید این وظیفه را با پست یکی از عکسهای بهاره و تبریک عید به روز کنم که البته بعد از تحقیقاتی متوجه شدم تا به حال هیچ پست تصویری در این وبلاگ وجود نداشته. و تازه فهمیدم عجب امانتی بر دوشم است ... به هر حال نمی‌شود که هر مطلبی را هر جایی قرار داد....
مدتی را با خود به چالش پرداختم که چه بنویسم در خور و شایسته این اعتماد ...
یکی از همین روزهای عید گذرم به بازار گل افتاد. (از علاقه‌مندیها من در این دنیا همین گل و گیاه است) الغرض این علاقه‌مندی ختم به خرید 5 گلدان (نسترن - یاس رازقی - محمدی - محبوبه شب و شاه پسند) شد که همین باعث شده روزهای با نشاطی را مدتی‌ست آغاز کنم.
حالا از کارهای هر روزه‌ام شده آب دادن به این گلدانها و قربان صدقه‌شان رفتن! این شیرینی دقیقا از وقتی دو چندان شد که دیدم گلدانهای محمدی و نسترن هم مانند یاس مملو از غنچه شده‌اند :). فکرش را بکنید این روزها بزرگ شدن غنچه‌ها و متعدد شدنشان را هر روز می‌بینم. و هر روز لبخندم پر رنگتر از قبل می‌شود.... این روزها با خودم فکر می‌کنم چه حالی می‌برد خدا وقتی بزرگ شدن آدم‌هایی که بیشتر دوست دارد را می‌بیند ... مطمئنا لذت بردنش به مراتب از این لذت زمینی من بالاتر است اما همین که بخش از این لذت را درک می‌کنم برایم شیرین است ...
نمونه این لذتهای مشترک را قبلا هم چشیده‌ام .... وقتی سر کلاسهای عکاسی و در آتلیه دانشگاه، موقع چاپ و ظهور هر عکس، حس خلق کردن را چشیدم، خودم را کمی گذاشتم جای خدا! وقتی هر موجودی را خلق می‌کند چه لذتی از این خلق کردنش می‌برد ... اصلا همین پروسه خلق کردن خودش کلی شیرین است ... باور کنید.
 

آمون

همین قدر

البته اشتباه از ما بود. هر که چیزی گفت که نباید گوش کرد. اشتباه از ما بود که فکر می‌کردیم لابد یه چیزی می‌دونه که می‌گه. شاید آنها هم راست می‌گفتند. شاید حرف‌شان درست بود. اما هر کسی خودش باید فکر کند و خودش برای خودش تصمیم بگیرد. گفتند حرف بزنید. گفتند بگویید. گفتند حرف دل‌تان را بزنید. گفتند نگذارید حرف‌های خوب توی دل‌تان بماند. ما اما باور نمی‌کردیم. باور نمی‌کردیم که می‌شود گفت. باور نمی‌کردیم که حرف دل را می‌شود جایی بیرون از دل گذاشت.
کم‌کم باور کردیم. حالا خودمانیم این را هم بگویم که راستش دوست داشتیم باور کنیم. می‌خواستیم این را هم تجربه کنیم. کم‌کم باور کردیم که باید گفت. که باید به گوش‌شان رساند. که حرف دل را باید به زبان رساند. و به گوش رساند. همین‌قدر کافی است

باش

قبل نوشت: دوست داشتم در "دل‌نها" بنویسم و حالا به لطف حضرتشان، بعد از آن اعتراف کامنتی ام به چنین دوست داشتنی، قدر یک پست، در حافظه‌ی "دل‌نها" خاطره شدم. باشد که واژه‌هایم خاطره‌ ای شیرین، برای مدیر وبلاگ و مخاطبانش، رقم زنند.

کبری آسوپار

از یک جایی به بعد، دیگر بدم نمی آمد که وقتی کیف بدست و خسته و گاه مشغول موبایل بازی های مرسوم دوستانه یا غیرمرسوم کاری، ساندویچی روشن چند قدم مانده به کوچه را، به تاریکی انتهایی کوچه می پیچیدم، آن چند زن همسایه نشسته باشند و حرف بزنند و من -این تصویر تکراری هر عصر غیر پنجشنبه- را که می بینند، صحبتشان را قطع کنند و فرق سر تا نوک پایم را زل بزنند و بعد من سلام نکنم و بعد تازه پچ پچ کردن ها شروع شود!
تازه ترش اینکه، قصه به همین جا ختم نشود و فردا، پس فردایی که از سر اتفاق یا به هر بهانه ای –که بلدند زود جورش کنند- مادر را دیدند، گله کنند که دختر خانومتان را دیدیم و  -از باب نان قرض دادن، تعریفی هم بکنند – و فلان و بهمان و بعد برسند به اینکه، سلام هم نکرد؛ خسته بود لابد! حالا مگر کجا سرکار می رود و حقوقش چقدر است و بیمه شده اصلاً؟ -!!!- و راستی!  جواب فلان خواستگارش را – که به لطف تحقیقات محلی با چراغ خاموش! همه ی اهل محل، حتی آنها که مثل اینها در کوچه ننشسته و  مهمان های معمولی و خواستگارها را  به لطف دسته گل و شیرینی، از هم تفکیک نمی کنند، خبردار شده اند- چه داده است! و هزار قلم نکیر و منکر بازی های متداول!
از یک جایی به بعد دیگر بدم نیامدشان؛ از جایی که دیگر خسته شده بودند؛ دیگر نبودند؛ از جایی که ...
یک وقت هایی آنقدر تلاش می کنی نباشی، آنقدر از شکلی که دیگران دوست دارند تو باشی، ایراد می گیری که می رسی به آنجا که دیگر واقعاً نیستی؛ می رسی به آنجا که دیگران هم نمی بینندت؛ تن می دهند به نبودنت. یک وقت هایی، می بینی که داری گم می شوی؛ می بینی که حافظه ها کم کم تو را و بودنت را به یاد نمی آورند؛ بی آنکه حس کنند چیزی کم دارند...
آن "یک جایی" سطر اول، همین جایی بود که دیدم دیگر کسی نمی بیندم؛ نه آمدنم، نه رفتنم، نه بودنم، نه نبودم دیگر برای کسی مهم نیست. دیدم دارم از حافظه ها می روم. من هنوز می رفتم؛ من هنوز می آمدم؛ من هنوز بودم اما انگار که نبودم! انگار که مرا نمی دیدند. آنقدر که خواسته بودم که نباشم. مثل دیوار آن مغازه ی متروک ته کوچه که 50 سال است، هست و نیست. نفس می کشد بی آنکه نفس هایش برای کسی مهم باشد...
حالا می آیم؛ کیف بدست و خسته و گاه مشغول موبایل بازی های مرسوم دوستانه یا غیرمرسوم کاری، ساندویچی روشن چند قدم مانده به کوچه را، به تاریکی انتهایی کوچه می پیچم، آن چند زن همسایه نشسته اند و حرف می زنند و من -این تصویر تکراری هر عصر غیر پنجشنبه- را که می بینند... نه؛ نمی بینند! این بار من زل می زنم، سلام می کنم، این بار من از رخوت تکرار بیرون می افتم تا ببینندم؛ تا از حافظه شان، از حافظه ی محله مان محو نشوم. تا در ازدحام زمان گم نشوم. حتی لبخندی می زنم که چراغ سبزی باشد که فردا باز پی بهانه ای، سراغ مادرم بیایند و باز فضولی کنند و خاله زنک بازی دربیاورند و از حقوق و بیمه و محل کار و خواستگار و هزار شخصی جات دیگر بپرسند. بعضی وقت ها، زندگی این طور جریان دارد؛ جنوب شهر است دیگر!

ور ایز مای گوگل ریدر

همیشه همینه. نمی‌دونی چی شد. نمی‌دونی یهو چی شد. نمی‌دونی یهو از کجا شروع شد. از کجا یهو همه چی بد شد. همه چی شد یه چیزی غیر از اون چیزی که از اول بوده. یه چیزی که دیگه نمی‌خوای. که دیگه بهت حس نمی‌ده. بهت انرژی نمی‌ده. وادارت نمی‌کنه به جلو رفتن. به رفتن.
نمی‌دونم چی به سر گودرم اومده. هر چی حذف و اضافه می‌کنم، هر چی مثلا دست به سر و روش می‌کشم، هر چی می‌خوام اونی بشه که دلمُ ببره، نمی‌شه. نمی‌شه که نمی‌شه. خب مهمه برام. مگه آدم چند تا رفیق خوب و همیشگی مثل گودر داره؟ که همیشه بتونه باهاش باشه و همیشه دم دست باشه.
شاید یه روز صبح پاشم هر چی توشه بریزم دور و بگم از نو. شاید اونجوری بهتر باشه. اینجوری که نمیشه من هی بیام بشینم و بخونم و صفر کنم، بعد نه حالم خوب بشه و نه هیچی. نمیشه که. یه روز صبح.