واقعا چرا

وقت‌هایی که بیشتر از همیشه نیازمند نوشتن می‌شوم، هیچ بهانه‌ای برای نوشتن و نوشتن و نوشتن پیدا نمی‌کنم.

نمی‌خواستم

باید خودم را ثابت می‌کردم. باید نشان می‌دادم که بلدم سوت بزنم. آن هم از آن سوت‌هایی که صدایش تا حتی صد متری هم برود، از آن سوت‌هایی که برای زدنش باید دو انگشتت را بگذاری کنارهٔ دو طرف دهانت. نه از آن سوت‌هایی که فقط خودت می‌توانی بشنوی.

باید سوت می‌زدم، و بلد هم نبودم. باید سوت می‌زدم و نمی‌توانستم. چاره چه بود. باید کاری می‌کردم. فکر کردم اگر به جای سوت زدنی که بلد نیستم، جیغ بکشم، کسی متوجه نمی‌شود. و کسی متوجه نشد. یا دست‌کم مطمئن بودم کسی متوجه نشده. دوم راهنمایی بودم.

جلیل از آنهایی بود که درس‌خوان بود، اما درس‌خوان بودنش الگو نبود؛ چون با خودمان می‌گفتیم ما که نمی‌تونیم مثل اون درس بخونیم. زنگ ورزش هم بی‌خیال درس خواندن نمی‌شد. اگر توی تیمی بود که وقتی می‌باخت باید یک دور منتظر می‌نشست تا به جای بازندهٔ بازی بعدی دوباره وارد بازی شود، می‌نشست و کتاب می‌خواند.

سال‌ها بعد جلیل را دیدم. شاید ده سال بعد. همین دو سه سال پیش. تنها چیزی که از من یادش مانده بود، همان جیغ بود. همان جیغی که فکر می‌کردم همه فکر کرده‌اند باید سوت باشد. تنها چیزی که از من یادش مانده بود همین بود. همهٔ شخصیت من در ذهن او، شده بود همان جیغ.

پنج‌شنبه 30 دی 89

قوانین طبیعت

می‌فهمیدم قهر یعنی چه، اما تا آن روز درون یک رابطهٔ دچار قهر شده قرار نگرفته بودم. من و ذبیح دوست بودیم. دبستانی بودیم. من و ذبیح هیچ‌وقت همکلاسی نبودیم تا جایی که یادم می‌آید. تنها جایی که همدیگر را می‌دیدیم، توی حیاط مدرسه بود. چه کلمهٔ زمختی است طبعا. تنها جایی که همدیگر را می‌دیدیم، حیاط مدرسه بود؛ طبعا زنگ تفریح.

ذبیح با من قهر کرد. شرایطی پیش نیامد که آشتی کنیم. بعدها که بزرگتر شدیم، دیگر قهر نبودیم بی آنکه آشتی کنیم. چرا من نمی‌تونم بگم «بی که آشتی کنیم»؟ اصلا درسته «بی که»؟ بزرگ که شدیم قهر نبودیم، اما هیچ‌وقت رابطهٔ ما آنی نشد که با دیگران داشتیم. هیچ‌وقت. اصلا یادم نمی‌آد چرا قهر کردیم حتی.

چهارشنبه 29 دی 89

 

اداره کل نظارت و ارزیابی

خودش می‌آد. خودش ساخته می‌شه. خودش شکل می‌گیره. کلمه به کلمه‌ش و جمله به جمله‌ش هی می‌آد و هی انتخاب می‌شه. یکی اونجاست که هی می‌گه بذار سوژه‌شُ بازسازی کنیم. یکی دیگه می‌گه بذار از نو بنویسیم اصلا. منم دارم کارامُ می‌کنم. آماده می‌شه توی ذهنم. بعد می‌آد می‌گه منُ بنویس. می‌گه بهانه نیار. می‌گه صد کلمه خالص آماده کردم که هیچ بهانه‌ای هم نتونی بیاری. می‌گم بده ببینم اصلا به درد من می‌خوره یا نه. نگاش می‌کنم. خوشم می‌آد ازش.

نگاش می‌کنم. چقدر دلم می‌خواست بهش بگم چیز خوبی نوشتی ولی چاره‌ای نیست جز اینکه بگم من نمی‌تونم اینُ بذارم توی وبلاگم. بهش می‌گم سعی کن دربارهٔ یه چیزای دیگه فکر کنی. این همه سوژه و موضوع هست.

دوشنبه 27 دی 89

پاهایم

برف خوب است. سرما بد است. باران خوب است. خیس شدن زیر باران خوب است. پاهایم یخ کرده. بخاری را روشن نکرده‌ام. بو می‌دهد. بو بد است. در اتاق را باز نگه داشته‌ام. سر و صدا از سالن هجوم می‌آورد به اتاق. صدای سرفه از اتاق روبه‌رویی. صدای بلند حرف زدن آنی که توی اتاق آن طرفی پشت کامپیوتر نشسته. مباحثه و گاه دعوای طولانی و بلند چند نفر توی سالن هم زینت هر روزه است. حالا بیا و انتخاب کن.
پاهایم یخ کرده. برای دور ماندن از بوی آزاردهندهٔ‌ بخاری، در اتاق را باز گذاشته‌ام که دست‌کم نصیبی از گرمای سالن ببریم و اتاق کمی گرم بشود. اگر دوستان دعواگر هم مایل به دعوا و مباحثه در سالن باشند، چاره‌ای جز بستن و به هم کوبیدن در نمی‌ماند. نمی‌شه برف بیاد، بارون بیاد، ولی سرد نشه اینجوری؟
دوشنبه 27 دی 89

نتونستم ننویسم

خر باشم اگه هواپیما سوار بشم. حماقت که گنبد و بارگاه نداره. وقتی یارو اومده با افتخار می‌گه خبری نیست و اوضاع عادیه، یعنی همینه که هست. تو اگه راست می‌گی و عقل داری سوار نشو.

سه‌شنبه 21 دی 89

آخه چیکارش کنم من اینُ

بچهٔ یک ساله‌ای که چند روز است یک‌ریز دارد گریه می‌کند و هیچ چیز آرامش نمی‌کند و خودش هم که زبان ندارد حرف بزند و هر بار کسی بغلش می‌کند و آن‌قدر ادا و اطوار در می‌آورد که خودش از خنده روده‌بر می‌شود اما بچه حواسش با این چیزها پرت نمی‌شود و پروژهٔ مهم گریه‌اش را ادامه می‌دهد و هر چه می‌دانسته‌اند هم بهش خورانده‌اند اما انگار نه انگار. جمله ناقص است؟ یک «شده‌ام مثل» بگذارید اول جمله درست می‌شود. با تشکر.

اما

من نوشتن را دوست دارم

aveshow

داشتیم شام می‌خوردیم با امیر. ترشی هم بود. ترشی خیلی دوست دارم. اولین نوکی که به ترشی‌ها زدم، احساس کردم مزهٔ ناخوشایندی دارد. گفتم تا تونسته ادویه اضافه کرده بهش. بعد باز فکر کردم و دیدم این مزهٔ اضافی چندان ربطی به ادویه‌ٔ معمولی ندارد. تازه یادم آمد این مزه و بوی آویشن است.
آویشن در روستای ما فقط مصرف دارویی دارد. به خاطر همین هر وقت آویشن را در غذا می‌بینم، اولش حالم به هم می‌خورد، بعد کم‌کم یادم می‌آید که نباید زیاد تابلو کنم! حساسیت ماجرا البته آنجاست که وقتی بچه بودیم، آویشن خیلی مسئلهٔ بغرنج و خطرناکی بود. زمستان‌ها صدایمان اگر می‌گرفت یا گلودرد داشتیم، پیش از هر چیز باید خودمان را برای جوشاندهٔ آویشن آماده می‌کردیم. و هیچ چیز غیرقابل تحمل‌تر از آویشن نبود. باور کن. خاطرهٔ بد دارم بابا ازش. درک کن. حالا ببین وقتی توی ترشی دوست‌داشتنی آویشن بریزن من چی می‌شم!
سلام آقای مردانی. سلام خانم زهرا ابراهیمی. :)
چهارشنبه 15 دی 89

بی‌همسایه‌ها

خیلی تحملش کردم. خودش و نویسنده‌اش خیلی برایم محترم بود که توانستم تا صفحهٔ 120 بخوانمش. همسایه‌ها را دیشب کنار گذاشتم. نه که داستان بدی باشد یا خواندنش سخت باشد یا همچه دلیل‌هایی؛ نه. مشکل جای دیگری بود و هست. برای همچو منی که هنر داستان‌نویسی و قصه‌گویی «احمد محمود» را در «مدار صفر درجه» و «درخت انجیر معابد» دیده است و ماه‌ها باهاشان زندگی کرده است، سخت است کنار آمدن با «همسایه‌ها»یی که تقریبا متعلق به ذهن و قلم بیست سال پیش‌تر احمد محمود است-البته به نسبت دو رمان دیگر-.

از این گذشته، خیلی وقت است حوصلهٔ رمان و داستان را هم ندارم. دو هفته پیش به سختی توانستم تصمیم بگیرم یک بار دیگر رمان دست بگیرم و بخوانم؛ و دیشب هم به سختی تصمیم گرفتم بگذارمش کنار. فرصت را غنیمت می‌شمارم و از همین تریبون استفاده می‌کنم که بگویم اگر حوصلهٔ خواندن رمان دارید، و اگر به اندازهٔ تنها یک رمان‌خواندن به پایان زندگی‌تان مانده، «درخت انجیر معابد» احمد محمود را از دست ندهید. جان من.

این نوشته به شدت با رمان‌خوان همبسته است.

دوشنبه 13 دی 89